Pochodziła z hrabiowskiego rodu Diessen-Andechs w Bawarii. Była córką Bertolda IV i Agnieszki z Miśni. Data urodzenia jest niepewna, źródła podają rok 1174 lub między 1178 a 1180.
Wychowywana przez benedyktynki w klasztorze Kitzingen, została starannie wykształcona. Przeznaczona została na małżonkę dla księcia Henryka Brodatego, syna Bolesława Wysokiego. Jej ojciec postawił jednak warunek, aby przyszły małżonek był niepodzielnym władcą Śląska. Sytuacja stała się napięta wobec postawy najstarszego syna Bolesława Wysokiego, Jarosława, który domagał się przysługujących mu praw. Sprawę załagodzono dopiero wówczas, kiedy Jarosław został biskupem wrocławskim. Henryk dołączył do dzielnicy śląskiej tzw. seniorat – dzielnicę krakowską i część wielkopolski. Dlatego podpisywał się „król Polski i Śląska”. Henryk i Jadwiga stanowili wzorowe małżeństwo. Święta jednak pośród radości macierzyństwa, doznała cierpienia z powodu śmierci czworga swoich dzieci. Będąc Niemką zachowywała wszystkie polskie zwyczaje. Umiała posługiwać się językiem polskim. Wraz z mężem stała się fundatorką wielu znakomitych świątyń i klasztorów śląskich. Prowadziła na szeroką skalę działalność dobroczynną. Po śmierci swego męża zdała rządy i zamknęła się w klasztorze trzebnickim.
Podczas najazdu mongolskiego schroniła się wraz z cysterkami do Krosna Odrzańskiego. Tam dotarły wieści, że jej syn, książę Henryk Pobożny, który stanął na czele rycerstwa chrześcijańskiego stawiając czoło nawale mongolskiej, zginął na polach legnickich. Odnalazłszy ciało syna poleciła na tym miejscu wybudować kaplicę, przebudowaną później na kościół.
Zmarła w Trzebnicy w 1243 roku. Papież Klemens IV kanonizował ją w Witerbo, dnia 26 marca 1267 roku.