„Klasztor wraz z kościołem, położony w południowo-wschodniej części miasta przy dawnych murach, założony został przez zakon franciszkanów, o którym źródła Złotoryi wspominają po raz pierwszy w r. 1244. Tradycja podaje, jakoby stanowił on fundację księżnej św. Jadwigi, która miała sprowadzić zakon do naszego miasta już w r. 1212.”
Źródło: Złotoryja, Chojnów, Świerzawa. Zabytki sztuki regionu – Bożena Steinborn, Wrocław 1959 (poźn. 2 wyd. 1971)
Nad furtą klasztorną widnieje wyryty w kamiennym nadprożu napis „Munificentia S.Hedwigs 1212” (Szczodrobliwość św. Jadwigi), co obecnie jest interpretowane tylko jako wskazanie dotyczące związku księżnej z klasztorem, a nie potwierdzeniem historycznego faktu. Takimi potwierdzonymi wydarzeniami były jednak: zrujnowanie klasztoru i wymordowanie franciszkanów w roku 1427, przejęcie w użytkowanie w roku 1526 przez protestantów oraz wielki pożar w 1554 r., po którym z obiektów pozostały tylko wypalone zgliszcza. Świątynia wraz z klasztorem została odbudowana w latach 1708-1725 przez franciszkanów, którzy we władanie objęli go w 1704r. Po przeszło wieku w roku 1867 obiekty przeszły gruntowną przebudowę. Niestety każde kolejne stulecie przynosiło zniszczenia, np. pożary w roku 1808 i w roku 1949. Koniec wieku XX oraz początek tego stulecia to czas starań o odnowę, wyremontowano elewację (1977-78) i przeprowadzono prace konserwatorskie wnętrza (po roku 2010).
Źródła: m.in. Złotoryja i okolice. Przewodnik. – Roman Gorzkowski, Krzysztof Maciejak, TMZZ, Złotoryja 1992
Obszerny opis obiektu, jego architektury i zabytkowych elementów wyposażenia można znaleźć na stronie zlotoryjajadwiga.pl